از طرفی قوانین ناکارآمدی که بعضاً سال ها از عمر تصویب آن ها گذشته و نیاز به تازه گردانی دارد و در کش و قوس روندهای اداری گرفتار شده است، از طرفی عدم وجود مدیریت یکپارچه شهری که تناسب دامنه اختیارات و وظایف را برای مسئولان اداره شهر کاملاً به هم زده است و همچنین مطالبات عمومی که از سوی شهروندان، دولت و رسانه ها هر روز از مدیریت شهری بیشتر و بیشتر می گردد. البته این که آرام آرام شهرداری ها پشتوانه ای مناسب برای دولت و مردم در شهرها محسوب شده اند که خصوصاً در بحران ها و بزنگاه ها بسیاری از مشکلات را حل می کنند اتفاق خوبی است اما قاعدتاً پاسخ به آن نیازمند تحقق پیش نیازهایی است. یکی از این پیش نیازها مدیریت هماهنگی و تقسیم کار مناسب بین نهادی است. نقطه ایده آل برای شهر رسیدن به سیستم جامع و یکپارچه مدیریت شهری است که با توجه به وضعیت فعلی نظام اداری کشور تحقق آن بسیار زمان گیر و پر هزینه است.
لذا اکنون که این مهم در اجرا با مشکلات فراوانی روبرو است باید با ایجاد هماهنگی های مناسب و نشست و تعامل منظم و مستمر بین مسئولان نگاه جزیره ای و برنامه های بخشی را کنار زد و به سمت وحدت در هدف و عمل برای پیشرفت شهر حرکت نمود. شهر در حال توسعه و پیشرفت است و هر روز عرصه های جدیدی برای تلاش و فعالیت پیش روی شهرداری ها قرار می گیرد پس نمی توان منتظر تشریفات اداری ماند. باید با رویکرد عالمانه و منطقی نسبت به تعریف صحیح و مناسب مسائل شهری و اتخاذ راه حل های بهینه اقدام نمود و با هم اندیشی و مشارکت کلیه مسئولان در نهادهای مختلف از محدودیت ها و بهانه ها گذر کرد و توفیقات سیستم را رقم زد. اکنون در ساختار مدیریت شهری تعامل و ارتباطات درون و میان نهادی همچون اهرمی برای بهینه سازی عملکرد سازمانی به حساب می آید و بسیاری از ناکارآمدی های مدیریت شهری که در حال حاضر وجود دارد خصوصاً در کشورهای در حال توسعه، ناشی از تنوع و تکثر چالش های شهری و عدم وجود امکانات و توانایی حداکثری مدیریت شهری برای مسائلی همچون فقر، بیکاری، ناهنجاری های اجتماعی، تراکم اخلاقی، حاشیه نشینی، ترافیک و .. شده است. شهر پیشرفت نمی کند مگر با مشارکت و وحدت در هدف و عمل میان مدیریت شهرداری، نهادی های شهری و شهروندان.
منبع: روزنامه شهرآرا، پنجشبه 19 خرداد 1401، شماره 3684
