به بهانه شهرآورد پایتخت؛ زمانی که به شهرآورد تهران و کارزار بزرگ قرمز و آبی در مستطیل سبز ورزشگاه آزادی نزدیک می شویم کافیست نیم نگاهی به رسانه های دیداری و شنیداری بیندازیم تا ببینیم جامعه تا چه میزان تحت تأثیر این رویداد مهم ورزشی است. به تیتر روزنامه ها اگر نگاه کنید هیجانات حاکم بر این مسابقه را ملاحظه خواهید کرد؛
” داربی تهران بدون جادوگر” ، “استقلال روی بمب و باروت”، “برای تیم قعر جدولی کری نمی خوانیم” و… همه و همه به اضافه ده ها و صدها تیتر دیگر حاصل بروز هیجان و کری خوانی قبل از یک مسابقه حساس ورزشی است. به بیان دیگر این که برخی روشن فکرها می گویند:
“این مسابقه با دیگر مسابقه ها فرقی ندارد”، “این بازی را بیش از حد حساس نکنید”، “این مسابقه تنها سه امتیاز دارد” و سایر سخنانی از این قبیل در گوش مردم، رسانه ها و فوتبالیست ها فرو نمی رود و این بازی فرای هر اتفاق و نتیجه ی دیگری در لیگ دارای اهمیت و شخصیت مستقلی است. اما سؤال مهم اینجاست که آیا پیروزی در یک مسابقه ورزشی به هر قیمتی می ارزد؟ به یاد دارم در یکی از شهرآوردهای تهران در ورزشگاه بودم رکیک ترین الفاظ و اهانت ها را که تا به حال به گوشم نخورده بود یک صدا از زبان ده ها هزار نفر شنیدم. باور کردنی نبود اینکه چندین هزار جوان مسلمان بدون خجالت و رعایت آبروی برادر دینی خود او را به دلیل گناهی که مرتکب نشده است به باد بدترین دشنام ها گرفته باشند. آن هم در زمینِ مقدس ورزش که باید محیط دوستي، همدلي، اخلاق و گذشت باشد.از آنجا بود که با خود تصمیم گرفتم کمتر به ورزشگاه بروم.
بلا نسبت دو تیم آبی و قرمز امروز اطلاق عنوان فرهنگی و ورزشی به بعضی از باشگاه های کشور دو دروغ بزرگ است. برخی باشگاه ها نه فرهنگی اند نه ورزشی. بلکه تبدیل به عرصه ای برای دستیابی به یک سری اهداف سیاسی و اقتصادی اند. اینجاست که تکلیف مردمی ترین باشگاه های آسیا یعنی استقلال و پرسپولیس و هواداران آن هابسیار سنگین تر از سایر تیم هاست. اگر این باشگاه ها ادعای فرهنگی بودن دارند (که دارند) باید شهرآورد تهران را تبدیل به عرصه رقابت سالم به همراه احترام و ادب نمایند نه اینکه خدایی نکرده مجال تسویه حساب و کری خوانی هایی شود که حاصل عقلانیت نیست.
این داربی هم مثل سایر بازی ها تمام می شود برنده ها می خندند و بازنده ها گریه می کنند ولی حداکثر چند روزی این شادی یا ناراحتی بیشتر ادامه نمی یابد و اتفاقات آن به تاریخ و آرشیو سپرده می شود اما ارتباطات میان افراد و یا سخنانی که در ورزشگاه بازیکنان به یکدیگر اطلاق کرده اند، یا شعارهایی که تماشاگران نسبت به تیم رقیب نسبت داده اند ثبت می شود و هرنوع توهینی مصداق حق الناس است که روزی انسان باید در محضر خداوند متعال پاسخگوی آن باشد.
رعایت ادب ونزاکت بر هر انسان مسلمانی واجب است که این امر در زمین ورزشی و در عرصه ای که میلیون ها نفر در سراسر کشور آن را به صورت مستقیم مشاهده می کنند ضرورت بیشتری دارد. امید آن که بایاری خداوند مهربان ادب و احترام بهترین نتیجه داربی هفتاد وششم باشد. به قول شاعر؛
ازخداخواهیم توفیق ادب
بی ادب محروم ماند از لطف رب
بی ادب تنهانه خودراداشت بد
بلکه آتش برهمه آفاق زد
http://alef.ir/vdcg739qqak9u34.rpra.html?176681
