نه این که فکر کنید بنده استقلالی هستم. ولی از صمیم دل دوست دارم منصوریان در دوران مربیگری هم موفق باشد. البته شاید این حس را اکثر هم سن و سال های من نسبت به نسل طلایی 98 داشته باشند. شاهرودی، میناوند، عابدزاده، مهدوی کیا و… به راستی ستاره های درخشان تیم ملی در آن دوره بسیار کاریزماتر و دوست داشتنی تر از بازیکنان ادوار بعدی تیم ملی فوتبال بوده و هستند. ولی حیف که بیشتر آن ها نتوانستند در عرصۀ مربیگری آن چنان باشند که در زمین سبز فوتبال هنرنمایی می کردند. الغرض! منصوریان نفت تهران را بیشتر دوست داشتم.
آن زمان مقتدرتر و توانمندتر از زمانی که مربی استقلال شده است به نظر می رسید. یادمان نرفته که فصل گذشته پرسپولیس قدرتمند برانکو را بعد از هفته ها با تیم جوان نفت شکست داد و یک تنه سرنوشت قهرمانی لیگ برتر را تغییر داد. اما اکنون احساس می شود روحیه اقتدار و توان مدیریتی داش علی آبی ها به کلی تحلیل رفته است. نشان به آن نشان که بختیار رحمانی را که با هزار زحمت جذب کرده بود و می توانست سال های سال خط میانی استقلال را بیمه کند به راحتی آب خوردن از دست داد. از آنجا که موفقیت در دو تیم بزرگ پایتخت علاوه بر احراز شرایط اولیه نیازمند توانمندیهای خاصی از جمله جمع و جور کردن حاشیه ها، ارتباط موثر با رسانه ها، اثرگذاری بر سکوها و… می باشد انگار هنوز برخی از این توانمندی ها در وی به صورت کامل بالفعل نگردیده است. سرمربی آبی ها اصول را می داند، می خواهد مقتدر باشد ولی در عمل دست و پایش می لرزد. زمانی که از رحمتی سخن می گوید کاملاً می توانید استرس را در منصوریان مشاهده کنید. الان هم بر همین اساس احساس می شود جذب بازیکنان سن و سال گذشته برای استقلال که هیچ آینده ای برای آن ها متصور نیستیم نه استراتژی بازی و یا نیاز تاکتیکی تیم، بلکه به نوعی بهره گیری از نام بازیکنان سابقه دار و دهان پر کن است که شاید بتواند پشت سر آن ها پنهان شده و از این طریق برخی از اقتدار نداشتۀ خود را جبران کند. آن چه سبب می شود مربیان جوان بتوانند در عرصۀ مربی گری خود را مطرح کرده و به قولی سری میان سرها دربیاورند روحیۀ ساختار شکنی، ریسک پذیری و جسارتی است که شاید با بالا رفتن سن در انسان ها کاسته شود. اما منصوریان در زمانی که باید از خود چنین روحیه ای نشان دهد بازگشت به عقب می کند. ترسوها به جای آن که افق بلند و روشنی برای خود ترسیم کنند به دنبال کورسوهایی می گردند که آن ها را از مهلکه نجات دهد. امری که شاید در کوتاه مدت برخی منافع را برای وی به همراه داشته باشد ولی شکی نیست چشم انداز روشنی از دوران مربی گری اش ترسیم نخواهد کرد. البته در این میان خوش به حال آندو که می تواند فوتبالش را در تیمی که دوست دارد به اتمام برساند. ما که بخیل نیستیم. آندوی عزیز نوش جان!
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 28 دی 1395 شماره 5655
