جامعه شهری به عنوان سکونتگاه گروه زیادی از مردم به دنبال ارائه سبک خاصی از زندگی است که هم مورد قبول گروه قابل توجهی از جمعیت شهری باشد و هم با مبانی اخلاقی و ارزشی در سطح عالی هماهنگی داشته باشد. این فرایند در دو سطح قابل طرح است:
سطح اول برای شهروندان و ساکنان دائمی شهرها است که باید خود را با قوانین اجتماع شهری وفق داده و اصول آن را رعایت نمایند. و
سطح دوم مربوط به مجموعه ی مسافران، گردشگران و یا زائرانی است که به تبع موقعیت هر شهر به آن مراجعه می نمایند و نقش مهمان با حضور موقت دارند. مدیریت شهری باید از طریق ساختاردهی منظم و مداوم رفتار شهروندان باعث همسو سازی و سازگاری نگرش ها، ارزش ها و رفتار های فردی با ارزش ها، هنجارها و رفتارهای مطلوب شهروندی گردد.
«جامعه پذیری شهری» زمانی در معنای واقعی خود صورت می پذیرد که در آن قوانین، ارزش ها و استاندارها با «در نظر داشتن نیازهای عمومی و طبیعی انسان»، «بر محور عدالت اجتماعی»، «بر اساس آموزه های متعالی اسلامی، ایرانی و اخلاقی» ، «توجه به همه شهروندان» و به صورت «منعطف و به دور از تعصبات کاذب» تنظیم شده باشد. برای تحقق این امر فرهنگ و رسانه باید دربست در خدمت جامعه و رشد و بالندگی آن باشد تا شهروندان با دریافت «خدمات فرهنگی» مناسب «رفتار اجتماعی» مطلوب ارائه دهند.
امروزه با توجه به اثرگذاری شگرف رسانه و تلاش جامعه جهانی برای یکپارچه سازی، مقوله جامعه پذیری و استانداردهای اخلاقی و رفتاری جوامع محلی با چالش های فراوانی مواجه شده است. خصوصاً آن جا که به یادآوریم جهانی شدن به صورت ارادی یا غیر اداری به دنبال از بین بردن خرده فرهنگ ها و آداب اجتماعی ملت هاست. پس در این شرایط اگر قرار است جامعه شهری بر باورها و ارزش های مورد پسند خود استوار بماند و آن ها را حفظ کند باید فرایند جامعه پذیری و اصول مترتب بر آن را فرایندی پیچده دانسته و برای تحقق آن سطح بالاتری از مبانی نظری و رفتاری را پیش بینی نماید. اگر موارد مذکور را بپذیریم دیگر آموزش های شهروندی در سطحی که اکنون وجود دارد پاسخگوی نیازهای اجتماعی نیست و باید برای آن طرحی نو پیش بینی نمود.
منبع: روزنامه شهرآرا، پنجشنبه 30 دی 1400، شماره 3585
