هر چه قدر زندگی بشر از نظر فناوری و صنعتی پیشرفت نموده به همان اندازه از لحاظ سلامت در ارتباطات اجتماعی افول کرده است. قدیم ترها چقدر خوب بود! زمانی که برای یک فرد مسأله، مشکل، غم، بیماری و یا هر گونه ضایعه جسمی و روحی پیش می آمد همه ی دوستان، خویشان و همسایگان به سراغش می رفتند، به او کمک می کردند و آن قدر پروانه وار دورش می چرخیدند و با او ابراز همدردی می کردند که یا غصه و درد از وجودش رخت می بست و یا اینکه تحملش با حضور دوستان و همراهان بسیار آسان تر می شد. این امر سنت جالبی است که در شریعت هم بسیار بدان توصیه شده است تا حدی که در احادیث داریم تا چهل خانه از هر طرف، همسایه ماست که باید از حال و روز او باخبر باشیم. اما چه سود در روزگاری که بعضاً برادر از برادر بی خبر است و از درد ورنج او خبر ندارد از همسایگان و آشنایان چه توقعی می رود؟ امروزه واقعیت زندگی ماشینی به گونه ای است که همسایگان یک مجمتع مسکونی از حال و روز هم بی خبرند چه رسد به اینکه به هم کمک کنند و یا اینکه در درد و رنج یار و غمخوار یکدیگر باشند. همدردی یك احساس دلسوزی است. این احساس میل دارد كه خود را جای شخص دیگر قرار دهیم. كانون توجه مان را از خود دور كنیم و چیزی را تصور كنیم كه امكان دارد در گرفتاری شخص دیگر باشد و درعین حال نسبت به آن شخص احساس محبت كنیم. احساس همدردی شناختی است كه می فهمیم هر ذره از مشكلات سایر مردم، درد و ناكامی های آنها، مثل مشكلات ما واقعی هستند و شاید خیلی هم بدتر از مشكلات ما. همدردی به دو صورت نمود پیدا می کند؛ نیت و عمل. نیت یعنی این كه انسان یاد می گیرد به دیگران و مشکلات آنان فکر کند و قلبش را به روی دیگران بگشاید. و آنچه دل دیگران را به درد آورده است برای او هم مهم باشد. و عمل همان کار و کمکی است که در رفع درد دیگران انجام می دهیم که ممکن است با کلامی، با قدمی و یا با وقت گذاری و یا کمک مادی و معنوی همراه باشد. این که انسان چگونه به مردم محبت می کند و یا اینکه به آن ها چقدر در رفع مشکلات و کاهش آلام زندگیشان یاری می رساند در درجه دوم اهمیت قرار دارد. دروهله اول این نکته مهم است که ما خود را در مشکلات هم سهیم بدانیم. نسبت به درد دیگران احساس بی دردی نکنیم و خالصانه و بی ریا و بدون منت و قبل از اینکه کسی از ما کمک بخواهد کریمانه به سراغش برویم و به او کمک کنیم. شاید همین درد روزی بر ما عارض گردد. همدردی عمل پیچیده ای نیست و چیزی است كه می توان با تمرین آن را گسترش داد. گاه همدردی دریک تبسم زیبا، در یک سلام بی ریا، در مقدار ناچیزی پول و یا در یک وقت سپاری محدود متجلی می شود. نکته ی مهم این است که در وانفسای زندگی به هم فکر کنیم و از درد یکدیگر غافل نباشیم. که بی دردی نسبت به درد دیگران خود دردمندی برایمان به دنبال خواهد داشت به قول شاعر؛
مرد را دردی اگر باشد خوش است/درد بی دردی علاجش آتش است.
http://www.khorasannews.com/News.aspx?id=4583523
