زمانی که تیفوسی های دو آتشۀ پرسپولیس در ورزشگاه های مختلف کشور سرود قهرمانی می خواندند و با تحقیر نامتعارف تیم رقیب هر یک از بازیکنانشان را با یکی از ستاره های فوتبال جهان مقایسه می کردند نمی دانستند ناخواسته چه ظلمی به یکی از بهترین پرسپولیس های چند سال اخیر می کنند. بنده در جایگاهی نبودم که قبل از شهرآورد بخواهم از نظر فنی در مورد بازی قضاوت و یا پیش بینی داشته باشم.
ولی از منظر جامعه شناختی و رفتاری وقتی با یک سری از رفقای آبی و قرمز که با هم کری خوانی می کردند صحبت می کردم به صراحت گفتم پرسپولیس در این بازی هم زیاد گل می خورد و هم بازی را واگذار خواهد کرد. البته پیش بینی این اتفاق کار شاق و یا دور از ذهنی نبود. فقط کافی بود کمی اتفاقات هفته های اخیر را به دور از احساس و هیجان آنالیز کنید. قرمزهای پایتخت در حالی که از تراکتورسازی و سوابق و تفکرات قلعه نوعی نگران بودند استقلال منصوریان را به حساب نمی آوردند. برای همین آنچه در بازی با پرشورها به نفعشان رقم خورد در شهرآورد دقیقاً بالعکس شد و حالا برانکو مانده و یک تیم صدرنشین که مهم ترین بازی فصل را واگذار کرده و دل و دماغی برایش باقی نمانده است. این که ارنج پرسپولیس مشکل داشت یا نداشت، بود و نبود کمال چه تأثیری در روند بازی داشت و بسیاری دیگر از تحلیل های فنی در جای خود صحیح، اما آنچه نتیجۀ داربی را رقم می زند بیشتر از مسائل فنی نگرش صحیح و مسائل روحی و روانی است. امری که جوان های استقلال آن را به رخ پرسپولیسی های مغرور و هوادارانش که همه چیز را تمام شده می دانستند کشیدند. اتفاقی که مشابه آن قبل از بازی ایران و سوریه در بازیکنان تیم ملی مشاهده شد که نتیجه اش از دست رفتن دو امتیاز حساس بود. در شهرآورد پایتخت رکوردهای بسیاری شکسته شد از گل های نخورده، سال های نباخته، کلین شیت ها و… اما رکوردهایی هم بود که دست نخورده باقی ماند؛ سال هاست تیمی که حریفش را دست کم گرفته نتوانسته است پیروز میدان باشد، از آخرین باری که یک تیم مغرور و پرادعا توانسته است رقیب پرتلاش و کم ادعایش را شکست دهد هزاران روز می گذرد، سالهاست تیمی نتوانسته است با تحقیر رقیب به موفقیت دست یابد و این که کماکان این درایت و تلاش است که موفقیت را رقم می زند نه آمار و رکورد. حالا هم اتفاق غیر قابل جبرانی برای سرخ ها نیفتاده است. فقط کافیست رکوردهایشان را فراموش کنند و بدانند که آنچه موفقیت یک تیم را رقم می زند احترام به حریف و توانایی هایش به اضافۀ تلاش حداکثری و به دور از خود بزرگ بینی است.
منبع: خبر ورزشی مورخ سه شنبه 26 بهمن 95 شماره5678
