اول: موضوع بازسازی آسیب های ناشی از این بیماری در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، اقتصادی و … است. نظام سلامت کشور و ساختار تشکیلاتی و لجستیکی آن باید بازسازی و حمایت شوند و برای موضوع سلامت مردم از هر گونه آمادگی لازم به صورت حداکثری بهره مند باشند.
دوم: کرونا به ما یاد داد بسیاری از مراودات اجتماعی که به صورت عادی انجام می دهیم از منظر سلامت عمومی درست نیست. بحث رعایت پروتکل های بهداشتی لزوماً نباید محدود به دوران همه گیری باشد و اکنون که جامعه تا حدی در برابر این بیماری واکسینه شده است باید کماکان بر حفظ بهداشت و سلامت عمومی مراقبت نمود.
سوم: حوزه های مختلفی که از کرونا آسیب های فراوانی دیده اند مانند حوزه سلامت، گردشگری، اقتصاد، آموزش و … باید برای دوران پسا کرونا برنامه های بازسازی کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت داشته باشند و بر بازیابی مجدد توانایی های از دست رفته خود اقدام نمایند.
چهارم: هر چند کرونا به جامعه بشری در گستره ی جهانی آسیب های فراوانی رساند اما به هر حال همانند بسیاری از پدیده های زندگی بشری عبور از آن با تجاربی همراه بود که در ادامه زندگی می تواند مورد استفاده قرار گیرد. به عنوان مثال در کشور ما بحث بهره گیری از ظرفیت فضای مجازی برای برگزاری جلسات، کلاس ها و … یکی از مواردی بود که به خاطر کرونا کشور و آحاد مردم مجبور شدند در آن علاوه بر زیرساخت ها و سخت افزارها، صلاحیت های عمومی خود را نیز ارتقا بخشند.
پنجم: حمایت از جریان های علمی و مطالعاتی چه از نظر شناسایی ابعاد مختلف این ویروس و موارد مشابه و چه از منظر تداوم مراکز تولید واکسن باید ادامه داشته باشد. مسلماً تولید علم در زمینه سلامت عمومی و حوزه درمان نهایت ندارد و باید همواره با همین حساسیت مورد حمایت قرار گیرد.
آن چه مسلم است هنوز به صورت تمام این ویروس دست از سر بشریت برنداشته و از هر چندگاهی در یکی از نقاط جهان خود نمایی می کند لذا ضرورت دارد با حفظ آمادگی عمومی و انجام فعالیت های پیشگیرانه مانع بروز آسیب به کشور و هموطنان در این زمینه شویم.
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 26 خرداد 1401، شماره 925
