در گذشته های نه چندان دور سفره های افطار با نان و پنیر، خرما و سبزی، زولبیا و بامیه، آش و شله زرد ده ها مهمان را سیر می کرد. اما این روزها ضیافت های تشریفاتی که عنوان افطاری را یدک می کشند آن قدر رنگ و لعاب متفاوتی دارند که به ابزاری برای چشم و هم چشمیمیزبان و مهمان تبدیل شده اند. و وای به روزی که با پول بیت المال به این چشم و هم چشمی ها دامن زده شود. سرو انواع غذاهای تجملاتی و حتی فرنگی، دسر، میوه و بستنی در کنار نان و پنیر و سبزی چهره متعارض و دوگانه ای به سفره ها داده که از یک طرف تداعی کننده سنت های دیرین است و از طرف دیگر، ریشه در اسراف و تبذیر دارد، چرا که بسیاری از این غذاها دست نخورده باقی می ماند و دور ریخته می شود.
حتماً تا به حال به فلسفه روزه ماه رمضان فکر کرده اید. ولی نمی دانم چرا برخی از ما ناخودآگاه به گونه ای رفتار می کنیم که انگار روزه داشتن فقط امساک از خوردن و آشامیدن در بازه زمانی خاص است؟ نمی خواهم مانند سایرین به روزه داری چشم، گوش، زبان و سایر اعضای بدن اشاره کنم(که آن هم در جای خود اهمیت فراوانی دارد) بلکه روی صحبتم این بار با افرادی است که با پهن کردن سفره های رنگین می خواهند چند ساعت گرسنگی را طوری جبران کنند که گویا مدت هاست غذایی نخورده اند.
قبول کنید که خیلی از ما یادمان می رود هدف روزه چیست و فکر می کنیم همین که چندساعتی از خوردن و آشامیدن دوری کنیم روزه مان قبول است و بعد از آن آزادیم هرچیزی که می خواهیم بخوریم و سفره های رنگارنگ پهن کنیم و به چشم و هم چشمی فامیل انواع غذاها را برای افطار حاضر کنیم و آن وقت توقع آمرزش و قبولی طاعات و عباداتمان را هم داشته باشیم. در احادیث بسیاری درباره فواید افطاری دادن شنیده ایم اما افطاری بعضی ها آنقدر با اسراف و تبذیر همراه است که ثواب آن را از بین می برد. منظورم همان سفره های رنگینی است که با ضیافت های تشریفاتی مجالس عروسی رقابت می کند.
در این میان عده ای هم با پول بیت المال به بهانه های مختلف و با اسم مراسم فرهنگی، مراسم تجلیل و تقدیر و… سفره ها و میزهای مجلل غذا می چینند و عده ای از اطرافیان خود را سر این سفره ها می نشانند و با خود می پندارند ثواب افطاری دادن را دریافت کرده اند. سفره های چرب و شیرین به بهانه برخورداری از ثواب افطار مسئله ای نیست که در شان نظام اسلامی باشد و بدتر آن که عمده این ریخت و پاش ها نیز از کیسه بیت المال و مردم است.
در حقیقت ما مسلمانان روزه می گیریم تا یاد بگیریم نفس و تمایلات خود را کنترل کنیم. می خواهیم از مال حلالی هم که در اختیار داریم برای مدتی صرف نظر کنیم تا یاد بگیریم به مال مردم دست درازی نکنیم نه اینکه با یک سرپوش به بیت المال دست ببریم و پولی که می تواند دردی از مردم را دوا کند صرف ریخت و پاش های بیهوده کنیم. نباید روزه داری را گرسنگی و تشنگی کشیدن معنا کنیم بلکه باید آن را تمرینی بدانیم برای آمادگی دربرابر شرایط سخت؛ چه در کمبودهای مادی زندگی و چه در مقابل وسوسه های نفسانی و آزمایشات الهی!
روزنامه خراسان- شنبه – 26 تیرماه 92- شماره18457
khorasannews.com/News.aspx?type=1&year=1392&month=4&day=29&id=4988085
