شاید اگر در لیگ برتر سرمربی سرخابی ها یا مثلاً سپاهان باشی نتیجۀ صفر بر صفر را حتی اگر خودت هم قبول کنی هواداران به هیچ عنوان از کادر فنی با این چنین تفکری قبول نکنند. اما کافیست در تیم هایی همانند گسترش فولاد، سیاه جامگان، سپید رود و سایرینی از این دست مربی گری کنی در این حالت زمانی که نتیجه صفر بر صفر می شود هم خودت راضی هستی و هم هوادار نمی تواند اِنقُلتی بر تو و تیمت وارد کند.
خصوصاً زمانی که همین نتیجه در برابر تیم های صدرنشین و یا استقلال و پرسپولیس رقم بخورد که در این حالت نه تنها نتیجه بد نیست بلکه نوعی پیروزی هم محسوب می شود. اما خب چنین مربیانی سقف بالای سرشان همیشه کوتاه است و اکثراً نه راهی به تیم های بزرگ پیدا می کنند، نه راهی به منطقۀ بالایی جدول و در بیشتر مواقع خیلی دورۀ حضور آن ها روی نیمکت به درزا بکشد به یک نیم فصل ختم می گردد و معمولاً یک فصل کامل را به سرانجام نمی رسانند چون خیلی زود تیمشان فانوس به دست می شود. البته منظورم از صفر بر صفر کسب یک نتیجۀ دقیق این چنینی نیست بلکه تفکری با ویژگی نه سیخ بسوزد نه کباب است! این ها را گفتم تا به برکناری اکبر میثاقیان اشاره کنم. وی یکی از مربیان پر و پا قرص این نوع تفکر است. البته دیدگاه حداقلی در لیگ یک ممکن است جواب بدهد. برای همین امثال وی متخصص جام آزادگان هستند ولی خب قاعدتاً در سطح لیگ برتر این نوع نگرش محکوم به شکست است. لذا شما می بینید در اکثر فصولی که وی سرمربی تیم های لیگ برتری است به پایان خط نمی رسد. از این جنس نگاه می توان به غلام پیروانی، صمد مرفاوی و حتی پرویزمظلومی اشاره کرد. ولی آن چه مسلم است پیروزی و موفقیت نهایی چشمگیر از آن کسانی است که ریسک می کنند، چارچوب ها را می شکنند و بلند پروازند. اکبر آقا از چهره های محبوب فوتبال کشور است که توانایی بالایی در تهییج و هدایت بازیکنان خصوصاً در بحران ها دارد. ولی کاش زمانی که تیمش در بحران قرار ندارد هم این روحیه را حفظ کند تا این گونه مجبور نشوند به تیمش شوک وارد کنند!
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 26 مهر 1396 شماره 5863
