در ابتدای فصل وقتی استقلال شکست خورد منصوریان در برابر چشمان خبرنگاران و دوربین های تلویزیونی به زمین و زمان لعنت فرستاد تا هم خشم خود را نشان دهد و هم کمی اذهان هواداران آبی ها را منحرف سازد. اکنون و در هفتۀ چهارم لیگ برتر که برای دومین بار شکست را پذیرا شد هر چقدر منتظر ماندیم از لعن و نفرین خبری نبود و او کمی منطقی تر سعی کرد با امید دادن به آینده تبعات شکست را کاهش دهد.
البته در این مرقومه قصد پرداختن به سخنان منصوریان را ندارم فقط خواستم از این مقدمه کمک بگیرم تا بگویم هرچند لعن و نفرین های وی در آن بازی خیلی پسندیده و منطقی نبود ولی باور کنید گاهی برخی اتفاقات ارزش آن را دارند که تا همان اندازه لعنت شوند. مثل بی تفاوتی! فکر کنم این را که بگویم تا حد زیادی هواداران سرخ ها با من هم عقیده باشند. این که داور چنین و چنان کرد در جای خودش قابل بررسی است ولی قطعاً پرسپولیس در بازی با سیاه جامگان به بی تفاوتی بازیکنان خودش باخت نه داوری! آن قدر صحنه های آن بازی در نیمه ی دوم لج درآر بود که شایستۀ لعن و نفرین باشد. ضمن احترام به تیم خوب مشهدی باید بگوییم در بازی ای که شاگردان برانکو می توانستند به راحتی با اختلاف دو یا سه گل پیروز شوند با بی تفاوتی کاری کردند که در انتهای بازی تماشاچیان کاسه و کوزه ها را بر سر طارمی شکسته و با کلی ناراحتی ورزشگاه را ترک کنند. همه می دانند نتیجه یک بر صفر کاملاً شکننده و غیر قابل اعتماد است حالا تصور کنید تیمی که به راحتی می توانست چند گل به حریف کم تجربه اش بزند از دقیقۀ شش بازی، بعد از گل اول می خواهد هشتاد و چند دقیقه با بی تفاوتی و کم انگیزگی بازی را اداره کند نتیجه اش می شود از دست رفتن دو امتیازی که ممکن است آخر فصل برایشان گران تمام شود. پس به قول داشِ علی آبی ها لعنت به بی تفاوتی در فوتبال!
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ دوشنبه 30 مرداد 1396 شماره 5816
