بررسی و مطالعه وضعیت موجود بیشتر شهرهای کشور حاکی از جاگیری آنها در فضاها و مناطق پرریسک و پرخطر و همچنین رشد و توسعه نامتوازن گستره ی شهری است که باعث گردیده آن ها در معرض آسیب پذیری بحران های طبیعی قرار بگیرند. متأسفانه وضعیت فعلی کاربری زمین های شهری ما به صورتی است که موضوع مدیریت و کاهش خطرپذیری قبل از استقرار شهرها و المان های شهری و انتخاب مکان یابی مناسب برای استقرار آنها مورد نظر قرار نگرفته است. به عنوان مثال وقوع سیل های فراوان در کشور نشان می دهد، انجام اقدامات سازه ای بر روی رودخانه ها به تنهایی قادر نخواهد بود از بحران ناشی از وقوع سیل پیشگیری نماید. لذا باید فعالیت های کاهش خطرپذیری سیل هماهنگ و همراستا با سایر اقدامات در زمینه مدیریت بحران به عنوان بخش اصلی برنامه ریزی شهری (و نه به عنوان برنامه ای جداگانه) مورد توجه قرار گیرد.
این امر در مورد سایر بحران ها نیز قابل تعمیم است که بر اهمیت بهره مندی از نگاه راهبردی و جامع با در نظر داشتن مدیریت خطرپذیری در کابری زمین های شهری تأکید می نماید. مدیریت شهری وظیفه دارد در فرایند شهرسازی و توسعه فعالیت های عمران خود اهمیت و ارتباط تنگاتنگ مدیریت خطرپذیری در برنامه ریزی کاربری زمین را مورد توجه قرار دهد و در ایجاد بسترهای ایمن برای استقرار کاربری های جدید و همچنین انتقال و تغییر کاربری های موجود در پهنه های پرخطر اقدام نماید. به منظور تضمین توسعه شهری تاب آور و همچنین در جهت قانونمندی و محدود کردن در معرض قرارگیری شهرها و کاربری های مهم و حیاتی و کاهش آسیب پذیری های فیزیکی، اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی آنها در برابر بحران های طبیعی پیوست مدیریت خطرپذیری در برنامه ریزی کاربری زمین که هسته برنامه ریزی شهری را تشکیل می دهد، امری حیاتی است.
منبع: روزنامه شهرآرا، یکشنبه 22 خرداد 1401، شماره 3686
