«خیلی وقت است که برای تازه شدن دیدار لحظه شماری می کند. از وقتی فارغ التحصیل شده دیگر دوستان و هم کلاسی های قدیمی را ندیده است. تولد یکی از آنها بهانه ای میشود برای دور هم جمع شدن و از خاطرات شیرین گذشته تعریف کردن!بالاخره لحظه دیدار فرا میرسد و در یک رستوران دوستان قدیمی را ملاقات می کند. همه چیز در ابتدا خوب است که ناگهان صدای تلفن همراهش بلند می شود و به آن پاسخ می دهد و جمع برای چند لحظه ای به سکوت وادار می شوند. یک عذرخواهی ساده با لبخندی تصنعی تحویل دوستانش می دهد و دوباره وارد بحث می شود اما حواسش دائماً پیش موبایلش است که این بار دوباره صدای پیامک تلفن همراهش به صدا درمی آید و او را مشغول پاسخ دادن به پیامک می کند و این کار چندبار تکرار می شود به طوری که دوستانش هم کم کم دلخور شده و از این وضع کلافه می شوند و خودش هم از آن مهمانی هیچ لذتی نمی برد…»
این روزها بسیاری از مواقع درگیر این داستان می شویم.گاهی خودمان بیننده و گاهی بازیگر نقش اول آن هستیم!
در مهمانی ها،جشن ها، مراسم ختم، سرکلاس،جلسات رسمی و بسیاری از فضاهای دیگر که باید حواسمان به فضایی باشد که در آن قرار داریم تلفن همراهمان را در دست می گیریم و دائما مشغول تلفن زدن و پیامک فرستادن میشویم وبه کلی یادمان می رود که در چه جمعی و برای چه کاری حاضر شده ایم؟!
وسایل ارتباطی بخصوص تلفن همراه بسیاری از مشکلات را حل کرده و در کمتر از چند ثانیه با یک تلفن کوچک می توان حتی معاملات چند میلیونی را انجام داد چه برسد به کارهای کوچک مثل احوال پرسی روزانه و تماسهای کاری و اداری! اما همین وسیله مفید و کاربردی گاهی اوقات آنقدر ما را درگیر می کند که از بسیاری امور زندگی غافل می شویم. در حقیقت تلفن همراه تبدیل به جزلاینفک زندگی ما شده است و در هرکجا که باشیم خود را ملزم به همراه داشتن آن می کنیم. این ادعا تنها با یک امتحان ساده امکان پذیر است.کافیست برای چند ساعت از منزل بیرون بروید و تلفن همراهتان را با خود نبرید و در آنجاست که متوجه می شوید حس گم کردن یک شی مهم به شما دست می دهد.
البته نمی توان انکار کرد که داشتن تلفن همراه برای انجام خیلی کارها ضرورت دارد اما اختصاص دادن وقت زیاد به این وسیله نه تنها از منظر آداب اجتماعی وجهه خوشی ندارد بلکه موجب وابستگی افراد به تلفن همراه و هدر رفتن وقتشان می شود. از طرف دیگرهمین وسیله تسهیل کننده ارتباطات موجب دور شدن افراد از هم می شود. وقتی همراه و پیامک هست بسیاری از ما به خود زحمت نمی دهیم به دیدن همکار بیمارمان برویم و حالش را بپرسیم،ترجیح می دهیم تولد دوستمان را با یک اس ام اس تبریک بگوییم، کار را بهانه کرده و حتی دیدار پدر و مادرمان را هم به یک تماس چند دقیقه ای محدود می کنیم و هرروز تنها و تنهاتر می شویم. حتی در جمع ها هم تنها هستیم زیرا فقط جسممان در آن جمع است اما فکرمان هزار جای دیگر می رود.
شاید بهتر باشد با کمی تجدید نظر در برنامه هایمان برای هرچیزی در جای خودش و زمان مناسبش وقت بگذاریم تلفن همراه بهترین وسیله ارتباطی است اما به شرطی که از آن در شرایط مناسب استفاده کنیم و خود را وابسته آن نسازیم.
روزنامه خراسان – دوشنبه سیزدهم خرداد 92 صفحه اجتماعی شماره 18420
