اگر یک تنه تیم ملی را با حرکات فوق العاده و روحیۀ بالایش از جهنم ملبورن نجات داد، اگر در فینال بازی های آسیایی چندین پنالتی کره ای ها را گرفت و باعث قهرمانی ایران شد، اگر یکی از پایه های اصلی قهرمانی استقلال در باشگاه های آسیا بود، اگر زمانی که در پرسپولیس و یا تیم ملی درون دروازه قرار می گرفت خیال هواداران، مربیان و بازیکنان کاملاً راحت بود و یا اگر مرد بی شکست شهرآوردهای ایران بوده و به حق شایستۀ عنوان عقاب آسیاست شانسی و راحت بدان نرسیده است.
حتماً متوجه شده اید منظورم احمدرضاعابدزاده است. هم او که هیچگاه جایش در تیم ملی پر نشد و هیچ پرنده ای نتوانست در آسمان فوتبال ایران بالاتر از او بپرد. به یاد دارم چند سال قبل زمانی که از او راز موفقیتش را پرسیدند و خواستند کارشناسی کند چرا هیچ فرد دیگری نتوانسته هم اندازۀ او توانمند باشد پاسخ جالبی داد. او گفت: من در تمام دوران حرفه ای ام بیش از همۀ بازیکنان تمرین می کردم. حتی زمانی که همه تمرینشان تمام می شد و به استراحت می پرداختند من به صورت جداگانه تمریناتم را ادامه می دادم. برای همین تلاش و آمادگی حداکثری هم بود که اعتماد به نفس بالایی یافته و در بسیاری موارد تیمش را یک تنه نجات می داد. اما اکنون کسانی که ادعای جایگزینی وی را دارند چگونه اند؟ بدون شک هیچکدام از دروازه بانان مطرح فوتبال ایران امروز حتی نصف عابدزاده هم شایستگی و توانایی ندارند. و اگر در دوره ای موفق می شوند آن قدر جوگیر می شوند که خیلی زود افت می کنند. نگاهی به بیرانوند بیاندازید. تازه داشت با آمار قابل توجهی که به برکت خط دفاعی توانمند تیم ملی و پرسپولیس به دست آورده بود از خودش قابلیت هایی نشان می داد که یهو در چندین بازی چنان نسخۀ تیم ملی و پرسپولیس را پیچید که همگان انگشت به دهان ماندند. آقای بیرانوند عابدزاده اگر دست نیافتنی است دلیلش مصاحبه های عجیب و غریب جلوی دوربین، حاشیه سازی یا حتی کلین شیت نیست. او مرد تلاش و پشتکار است. اگر بخواهی به این زودی اشباع شوی، توهم برداری و خودت را مرد شمارۀ یک بدانی خیلی زود می شوی مثل غلامپور، میرزاپور، سوشا و… برای عابدزاده شدن باید حالاحالاها خستگی ناپذیر بدوی و تمرین کنی تا شاید بتوانی رونوشتی از او بشوی نه خود او.
منبع: روزنامه خبرورزشی مورخ چهارشنبه 19 مهر 1396 شماره 5857
