نه توان و نایی در مردم باقی مانده که بخواهند مملکت را در کش و قوس های سیاسی و اره دادن و تیشه گرفتن های جریان های حزبی و سلیقه ای مشاهده نمایند و نه فرصتی آن چنانی برای جبران کاستی ها و کمبودها پیش روی ماست. دوران رونق جوانی و بهره گیری کشور از نیروهای خوش فکر و خلاق که سن و سال کمی دارند نیز به سرعت رو به پایان است و ترکیب و روند جمعیتی کشور در دورانی قرار گرفته که شاید نتوان اکثریت جمعیت را همچون ده سال قبل خیلی جوان خطاب کرد. پس وقت کم است و اعمال پیش رو بسیار. باید تا توان داریم متحد و یکپارچه به سمت جلو حرکت کنیم. کم و کاستی ها فراوان است و گلایه ها ناتمام. اما نمی شود دست روی دست گذاشت و با انفعال بذر ناامیدی را پراکنده کرد. ما هنوز ظرفیت ها و فرصت های فراوانی داریم که بارقه های امید و حرکت را برایمان زنده نگاه می دارد و به ما این نکته را یادآوری می کند که در سایه ی تلاش، تفکر، تعهد و تخصص می توان افق پیش روی کشور را زیبا و باشکوه طراحی نمود. آن هایی که از کشور مهاجرت کرده اند و به هر دلیلی تاب ادامه دادن نداشتند دست خدا به همراهشان، آن هایی که هستند و دغدغه ی توسعه و تعالی ایران و ایرانی را ندارند و تنها به فکر خویشتن و منافع شخصی خودشان از هر راه حلال و حرامی هستند خدا به آن ها توفیق ندهد انشاءالله، می ماند دسته ی سومی که هستند، دغدغه دارند و برای آبادی این مرز و بوم خود را مکلف می دانند. حالا دیگر چه فرقی می کند چه باور و سلیقه ای دارند به چه جریان یا حزب قانونی در کشور وابسته هستند مهم این است که دلشان برای کشور می تپد و اعتلای «نام جاوید وطن» را دنبال می کنند. هم دولت جدید موظف است دایره بهره گیری از شایستگان و نخبگان را گسترده تر کند و از همه ی جریان های فکری کمک بگیرد و هم تمامی این افراد وظیفه دارند فرای علاقه مندی های سیاسی خویش دولت سیزدهم را در مسیر تحقق اهدافش یاری کنند. این دولت ایران است که امروز صدارت امور آن به عده ای امانت داده شده است و در فردایی خیلی زود به گروه دیگری واگذار می گردد. افراد و نام ها می آیند و می روند و پرچم ایران همواره در اهتزاز خواهد ماند پس باید به توسعه کشور فرای علاقمندی ها و سلایق فردی نگاه کنیم و آن را بسیار کلان تر از نگاهی محدود قلمداد نماییم. دولتی هم که بخواهد خود را از خدمات و اندیشه های گروهی از نخبگان که با جریان سیاسی خودش نمی خواند محروم سازد سخت مغبون خواهد شد. پس ضرورت دارد این فرهنگ نهادینه شود که فرای رنگ ها و سلیقه ها همه با هم برای یک هدف مشترک که همانا آبادانی و پیشرفت کشور و رفاه مردمان آن است متحد و یکپارچه با صبوری در برابر نظرهای مخالف، با احترام به یکدیگر، تلاشی مضاعف داشته باشیم تا ضمن جبران عقب ماندگی ها به سمت آن چه استحقاقش را داریم حرکت کنیم.
منبع: هفته نامه نخست، پنجشنبه 10 تیر 1400، شماره 878
