در جامعه ما افرادی زندگی می کنند که ظاهر زندگیشان با باطن آن بسیار متفاوت است. خیلی از ما دور نیستند، شاید با کمی دقت آنها را در میان نزدیکان و یا فامیل خود بیابیم. افرادی که زندگی پرزرق و برق و مجللی دارند و لباس های مارک دار می پوشند، تلفن همراه گران قیمت در دست دارند و اتوموبیل آنچنانی سوار می شوند اما برق همین چشم و هم چشمی ها، چشمشان را به روی حقیقت زندگیشان بسته است. آنهایی که با هزار بدبختی و رو زدن به دوست و آشنا خود را زیربار قرض می برند تا نکند از در و همسایه و فامیل کم بیاورند.
اینها مصداق ضرب المثل جیب خالی، پز عالی اند. که آرامش خیال خود را خرج می کنند تا هر روز بیشتر از روز قبل در نظر فامیل و بستگان خود، ثروتمند و به قول خودشان باپرستیژ وکلاس اجتماعی بالاتر به نظر برسند. دائماً پز اموالی را می دهند که هنوز حتی قسط های سنگینش را هم پرداخت نکرده اند. همان افرادی که هنگام خرید بی مهابا دست در جیب می کنند و پول هایی که برای تهیه لوازم ضروری منزل باید صرف شوند، برای تهیه کالاهای کم مصرف و لوکس و لباس های آن چنانی به هدر می دهند تا نکند پیش سایرین کم بیاورند.
در جامعه ما هستند افرادی که برای به چشم آمدن حاضرند چند نوبت کار کنند، وام بگیرند، قرض کنند و به دیگران رو بیاندازند تا ظاهر خانه و زندگیشان پر رنگ و لعاب تر و پر زرق وبرق تر شود. البته منظور این نیست که افرادی که از رفاه کمتری برخوردارند با سر و وضع نامرتب در دید عموم حاضر شوند و مشکلات مالی خود را جار بزنند، اما عده ای هستند که با وجود مشکلات مالی و لزوم قناعت در زندگیشان، به نحوی خود را به زحمت و دردسر می اندازند که دیگر به هیچ چیز به جز ظاهر زندگی توجه نمی کنند.
راستش را بخواهید اگر کمی تامل کنیم خواهیم دیدکه هر یک از ما به نحوی در بروز این مسأله مقصریم. متأسفانه در جامعه ما تمکن مالی افراد است که آبرو و اعتبار آنها را شکل می دهد نه شخصیت خودشان! به همین علت افراد ثروتمند جامعه از نظر ما بیشتر مورد احترامند. برعکس افراد ضعیف و قشر آسیب پذیر هستند که همواره مورد بی مهری های جامعه واقع شده اند. لذا برخی خانواده ها با سطح زندگی متوسط و پائین تر به زور قرض و قسط و وام و اضافه کاری می خواهند از قافله عقب نمانند. آدمیزاد است دیگر یکی چشمش دنبال گچ بری خانه ی همسایه است و یکی دلش پیش یخچال فریزر دو درب ساید بای ساید فلان قوم و خویش و یکی هم دلش پیش جهیزیه ی دختر فلان سرمایه دار شهر است و به همین راحتی چشم و هم چشمی ها و عقده های حقارت پنهان یا آشکار آتش به جان زندگی ها می زند و بنیاد خانواده ها را سست می کند. اما شاید بهتر باشد کمی هم در انتخاب معیارهای آدمیت تجدید نظر کنیم. اگر برخی افراد جامعه با قرض، وام و هزار روش شرعی و غیر شرعی سعی می کنند نه در حد افراد مرفه که حتی بالاتر از آنها باشند کمی هم بخاطر قضاوت های نابجای ماست. یادمان باشد ما به دنبال رفاه بیشتریم برای یک زندگی خوب، نه زندگی برای رفاه بیشتر؛ آن هم به هر قیمتی!
خراسان – مورخ یکشنبه 1392/05/27 شماره انتشار 18479
به قلم مهدی یاراحمدی خراسانی
http://khorasannews.com/News.aspx?type=1&year=1392&month=5&day=27&id=5031062
