به گونه ای که در هر دوره مدیریت شهری، به محض ورود افراد جدید، مقوله اصلاح ساختار دنبال می شود.در کلان شهرهای کشور که دامنه تغییرات و پست های مدیریتی گسترده تر است، فرهنگی حاکم شده است که هرگونه توسعه و تحول تنها از طریق اصلاح ساختار محقق می شود. امروزه در مطالعات مدرن مدیریت، «ساختار» ابزاری در خدمت «راهبرد» است و باید به گونه ای انعطاف پذیر باشد که در مواجهه با تغییرات محیطی بتوان از آن بهره برداری کرد. اما این به معنای بی قیدی به نظم نمودارهای سازمانی یا نادیده انگاشتن اهمیت آن نیست.
به هرحال بسته به اقتضائات هر سیستم و جنس فعالیت هایی که انجام می دهد، ساختار باید از حداقل عمر مفید بهره مند باشد تا نظام فعالیت ها و فرایندها مسیر حیات خود را به سلامت طی کنند و به سطحی از بلوغ برسند؛ مسئله مهمی که در سطوح مختلف سازمانی در شهرداری های کشور معمولا کمتر به آن توجه می شود و هرگونه تغییر در روند و راهبرد را منوط به تغییر یا اصلاح ساختار می دانند. درصورتی که مسائلی همچون غنی سازی شغل، چرخش شغلی، توسعه شغلی، بازتعریف فرایندها، بهبود روش ها و… نیز از عوامل مهمی هستند که می توانند سبب ایجاد توسعه و تحول سازمانی شوند، بدون آنکه در نظم جاری مناسبات و تعاملات سازمانی، خللی وارد کنند.اصلاح و تغییر ساختار سازمانی نباید غیرممکن باشد، به گونه ای که راهبردهای توسعه یافته در چارچوب ساختارهای مکانیکی و بسته به ثمر نرسند اما از حفظ اصالت و تأثیر عملکردی ساختار نیز نباید غفلت شود. هر ساختار در میدان عمل، چرخه حیاتی دارد که باید مدیران و دست اندرکاران سازمان ها اجازه دهند این چرخه حیات، عمر کامل خود را طی کند و به صورت منطقی در خدمت راهبردها و عملکردها باشد تا ضرورت بازبینی آن حس شود. شاید روی کاغذ اصلاح ساختار، ساده تر از اصلاح فرایندها و سایر مقولاتی است که برای توسعه و تحول سازمانی مطرح می شود، ولی جای شک نیست که تغییرات ساختاری، نظم سیستم را تحت تأثیر قرار می دهد و سبب هرز منابع می شود، ضمن اینکه فراموش نکنیم که ساختارهای سازمانی و بروکراسی ها ذاتا به توسعه ای علاقه مند هستند که در بسیاری مواقع غیرضروری است.
منبع: روزنامه شهرآرا، چهارشنبه 21 بهمن 1400، شماره 3603
https://shahraranews.ir/fa/publication/content/12613/343781
