قانـــون مـــورفی

** حکایت کسانی که همواره از نیمه ی خالی لیوان می گویند**
قانون مورفی در واقع به افراد بد بین اشاره دارد. این قانون در مورد کسانی صادق است که نگرش، بینش و تحلیل هایشان آلوده وآمیخته به بدبینی(Passcmistso)، یأس و نا امیدی است. اینان همان کسانی هستند که همیشه نیمه ی خالی لیوان را می بینند و اگراز لیوانی که تا نیمه آب دارد سخن به میان آورند می گویند:
« فلان مقدار از لیوان، خـــالی است. »
در نگاه این افراد همیشه زمان لازم برای انجام هر کاری طولانی ترین زمان لازم یا بیشینه ی زمان برای انجام آن کار می باشد و همواره در محاسبات خود این گونه افراد احتمال می دهند که محاسباتشان نادرست و غلط از کار در آید. در نظر اینان همه ی چیزها نقش خود را فراموش کرده و بر این اساس نسبت به امور قضاوت می نمایند.
در مباحث مربوط به رفتار ، مدیران در مواجهه با چنین افرادی همواره می بایست بدین نکته توجه داشته باشند که تحلیل های آنان همیشه به صورت بدبینانه نقش می بندد. پس قاعدتاً نمی توان این گونه تحلیل ها را ابزار اطلاعاتی مناسبی در تصمیم گیری ها قلمداد کرد. شاید این گونه قضاوت ها زمانی مناسب باشد که یک مدیر بخواهد برای مدیریت ریسک کار خود بدترین حالات ممکن را در نظر بگیرد که در این صورت از نگرش و بینش این گونه افراد می تواند استفاده نماید.که البته این کار هزینه های مورد نظر را به شدت افزایش می دهد. چون در برخی موارد مدیر مجبور می شود چندین برابر نیاز انرژی و زمان صرف انجام کاری نماید.

Murphy’s law is an adage in Western culture that broadly states that if anything can go wrong, it will. “If there’s more than one possible outcome of a job or task, and one of those outcomes will result in disaster or an undesirable consequence, then somebody will do it that way.” It is most often cited as “Whatever can go wrong, will go wrong” (or, alternately, “Whatever can go wrong will go wrong, and at the worst possible time, in the worst possible way” or, “Anything that can go wrong, will,” or “If anything can go wrong, it will, and usually at the most inopportune moment”). The saying is sometimes referred to as Sod’s law or Finagle’s law which can also be rendered as “Anything that can go wrong, will—at the worst possible moment”.