خداوند متعال در آیات مختلفی از قرآن، به کلمه «غفلت» اشاره فرموده و مسلمانان را از آن نهی کرده است. عمر همچون برق و باد می گذرد و آدمی همچون همه موجودات طبیعت همواره در معرض مرگ و نابودی قرار دارد. از این رو فرصت برای آفرینش رسم اخلاقی و انسانی محدود و هر لحظه ممکن است از آدمی گرفته شود؛ پس اندکی درنگ و غفلت علاوه بر آنکه عمر انسان را ضایع می کند، فرصت زندگی را نیز از آدمی می گیرد. همان طور که غفلت، انسان را از مراتب بالای انسانیت تنزل می دهد، توجه و آگاهی به خود، جهان و خدا، انسان را به درجات بالای معرفتی می رساند. نباید فراموش کنیم که صرف نیت اولیه برای یک کار کافی نیست که آن کار سالم انجام بگیرد و به نفع انسان تمام شود، بلکه آدمی باید تا آخر کار، اخلاص داشته باشد و غافل نشود. امروزه به خاطر ظهور شبکه های اجتماعی و فضای مجازی، گروه های مختلف اجتماعی، فرصت اظهار نظر کردن و سخن گفتن درباره مسائل متعدد را به دست آورده اند و عده زیادی از مردم بسیار بی پروا مشغول تولید و نشر مسائل و مواردی هستند که بعضا صحت ندارد، سانسور شده است، آبروی دیگران را می برد و … متأسفانه چنان این موضوع فراگیر شده است که گاهی مشاهده می شود افرادی هم که به اصول اخلاقی وفادار هستند، در این زمینه دچار غفلت می شوند. از یاد نبریم عصر حاضر، دوره جنگ داده و جنگ محتواست که در آن، عده ای با نشر اراجیف، اذهان عمومی مردم را خدشه دار می کنند و به دنبال بردن آبروی دیگران یا آسیب زدن به ارزش ها و ایجاد ناامیدی هستند. نباید از این مورد غافل شد که عقلانیت و انسانیت، راه فلاح و صلاح انسان است و چنین جریان هایی که از اصالت کافی بهره مند نیستند، پایانی جز گمراهی و تباهی ندارند. هر پدیده ای که در زندگی بروز می کند، علاوه بر قابلیت های مثبتی که دارد، می تواند سرمنشأ تباهی و گمراهی نیز باشد؛ پس باید همواره از خود مراقبت کنیم که گاهی سخنی به ظاهر ساده از سوی ما می تواند سال ها احسان و نیکی را ضایع سازد و در دنیا و آخرت گرفتاری ایجاد کند.
منبع: روزنامه شهرآرا، سه شنبه 24 آبان 1401، شماره 3802
